Wat kan ik zeggen? Ik hou van de herfst… de verandering in zo ongeveer alles wat je om je heen ziet. Zelfs mensen beginnen zich anders te gedragen. De prachtige kleuren van afstervend blad, de paddenstoelen, de geur van het bos, de regen, de sfeer, alles gewoon. Maar… tegelijkertijd wil ik alles uitstellen en blijven hangen in die zoete zomer. Geen donkere dagen gevuld met regen en wind maar zoete warme zomeravonden waar geen einde aan lijkt te komen. Ik schiet dan ook voortdurend tussen deze twee emoties heen en weer. Maar als altijd is er geen ontkomen aan en dus ga ik er vol in gewapend met camera en warme regenkleding stoer als ik zijn kan.
De herfst begon vroeg in 2019. Dat wil zeggen voor mij, in mijn hoofd althans. Ik wilde zo graag die fotogenieke paddenstoelen vinden en vastleggen dat ik op enig moment met buitentemperatuur van ruim 20 graden Celsius op zoek was naar paddenstoelen en mooie mossen.
Maar ergens in de eerste dagen van oktober 2019 was het dan echt zover; de herfst was daar. Weermannetjes en vrouwtjes buitelde over elkaar heen om vooral maar te melden dat we al die regen echt nodig hadden en de temperatuur begon gevoelig te dalen.
En dan is het ineens zover, paddenstoelen overal waar je maar kijkt. In de meest gekke vormen en kleuren. Bloemen van de herfst worden ze wel eens genoemd, heerlijke naam die me aan de zomer doet denken en weer verlangen.
Het merkwaardige doet zich voor dat ik nooit echt goed weet wat te doen met al die paddenstoelen en de kleuren en vormen die ze hebben. Moet ik flitsen? Laag standpunt? Juist hoog? Clean of toch juist iets er voor? ISO? Sluitertijd? Bij verlichten? Ik raak mezelf er volledig in kwijt met als resultaat dat ik zo ongeveer alles wat ik heb meesleep in mijn rugzak, uiteindelijk nog geen 20% er van gebruik en slechts met een paar foto’s thuis kom.
En zeg nou zelf, hoe fabelachtig mooi kunnen ze wel niet zijn die paddenstoelen?
Ook gewoon de eenvoud in zwart/wit is ronduit prachtig….
De herfst… wat kan ik zeggen? Ik balanceer ergens tussen ‘was het maar weer zomer’ en ‘oh wat mooi allemaal, hier mag geen einde aan komen!’….
En het mooie? Het mooie is dat het allemaal nog moet beginnen eigenlijk. Op moment van schrijven heb ik de herfst en de winter nog voor de boeg. Ik heb er zin in… en kijk uit naar de zomer…